| Weel240 Beauty is in the eye of the beholder
 | | | | | | | 
Zo nu en dan help ik aan de balie van Het Jonge Schaap, een houtzaagmolen op de Zaanse Schans, zo ook afgelopen zondagochtend. Een echtpaar kocht twee toegangskaartjes en met een onmiskenbaar Amerikaans accent sprak de man "nice Rolex you have, what type is it and how long do you own it?" Ik had mijn GMT2 BLNR om mijn pols en antwoorde dat ik de Batman een jaar geleden gekocht had en het nog lastig was geweest om er één te vinden.
Hij kende de BLNR maar was niet bekend met de bijnaam Batman, vond het wel een toepasselijke bijnaam en vertelde dat hij $ 450 had betaald voor zijn Submariner. Het leek me niet een type voor een fake Rolex, dus ik vroeg in welk jaar hij zijn Rolex gekocht had. In 1967 en hij had daarna nooit meer een ander horloge gekocht, tot vorige week. De verhalen van de Rolex rovers in Amsterdam hadden ook de States bereikt en hij had daarom een Seiko 5 gekocht voor deze trip "It feels awkward to wear this watch on my wrist. The Seiko is not bad, but after 50 years a Submariner on my wrist, it is a bl#dy shame to do this for a bunch of losers who may steel my Rolex". Hij zij het iets kernachtiger, maar dat terzijde.
Het werd een boeiende conversatie over hun reis en de belevenissen van zijn opa. Die had in de tweede wereldoorlog vele missies op een Boeing B25 gevogen en uiteindelijk neergehaald in Roemenië, daar krijgsgevangen gemaakt en via omwegen in Holland beland was. Hij vroeg hoe wij nu tegen de Duitsers aankijken en nog veel meer vragen over Europa, Nederland en de Brexit. Alles op de directe en ontwapenende Amerikaanse manier van vraagstelling. Dit soort sponane gesprekken zijn aangenaam, zeg maar een soort Rolex cadeautjes zo op de vroege zondagmorgen en daar krijg je energie van.
| |
| |
Attachment: 
